Jak wszystko w XXI wieku, także przyznawanie Nagrody Nobla w dziedzinie literatury pozostaje dyskusyjne. Twórczość nagrodzonych wzbudza ciekawość jednych, zachwyt drugich, oburzenie i sprzeciw innych, co wynika z płynnej i subiektywnej definicji wartościowej literatury. Na szczęście brakuje jednej miary w ocenie sztuki. Umożliwia to czytelnicze poszukiwania, a kapitule przyznającej nagrodę pozwala podsuwać rozmaite propozycje. Odbiorców skłania do dostrzegania różnorodnych zalet pisarstwa. Literacki Nobel wysoko wartościuje a to pisarzy o niepowtarzalnie indywidualnym spojrzeniu na rzeczywistość, a to twórców szczególnie wnikliwych, a to wizjonerów ludzkości, to znowu pióra wyjątkowo oryginalne. Nobla przyznaje się za niespotykane ujęcie zjawisk, mistrzowski styl, błyskotliwą konstrukcję utworu, trafne wyrażenie ludzkiego samopoczucia, sugestywnie przekonujące ujęcie kondycji swojej współczesności. Wartością wyróżniającego się pisarstwa jest jego szczerość wyrażona naturalną a nietuzinkową formą. Niełatwo o nią w świecie posiłkującym się grą, udawaniem, naśladownictwem, pozorami. Literacka Nagroda Nobla wzbudza kontrowersje, jeśliby przyjąć, że miarą uhonorowanych nią utworów pozostaje nadanie światowego rozgłosu pisarzom z różnorodnych kręgów kulturowych i miejsc świata. Przypuszcza się, że w wyróżnianiu najlepszych pisarzy kryterium światopoglądowe dominuje nad artystycznym. Literacka Nagroda Nobla wzbudza kontrowersje, bo od nagrodzonego twórcy zwykło się oczekiwać nienagannej postawy, podświadomie uznając go za autorytet moralny. I gdy okazuje się, że talent pisarzy nie idzie w parze z faktami biograficznymi, najczęściej czytelnicy doznają zawodu. Odwieczne i nieśmiertelne pytanie o konieczność adekwatności życia pisarza z przesłaniem jego pisarstwa pozostaje jak wiadomo nie od dziś otwarte.