Czas zbiorów, to czas, który pozwala oderwać się od rzeczywistości i zanurzyć w innym, lepszym, poukładanym świecie. Życie jednak zagląda wszędzie… Panujący spokój i harmonia zaczynają powoli pękać, poprzez szczeliny wypływają namiętności i urazy, niesprecyzowane uczucia, niezakończone sprawy z bliższej i dalszej przeszłości. Powietrze staje się duszne i ciężkie - jak przed burzą... Żadna z wnuczek przyjeżdżających do domu w poszukiwaniu oderwania od świata i rozwiązania własnych problemów, też nie znajdzie gotowych rozwiązań. Te, które się pojawią, będą niejednoznaczne, będą kompromisami wymuszonymi przez brutalną rzeczywistość, nie będą miały w sobie nic z bajki. Buntownicza Ida, niepewna Beata, niepokorna Flora, lekkoduch Robert - wszyscy wrócą do domów po przerwanych zbiorach z nowymi doświadczeniami, decyzjami, ale niekoniecznie takimi, jakie planowali. Czy katalizatorem jest sama obecność Reginy, czy po prostu życie toczy się tak, jak musi i jedynym wyjściem jest je zaakceptować? pytanie otwarte. Ostatecznie trwa tylko Regina, silna i niewzruszona przy ręcznie zrobionym urodzinowym stole, mimo katastrofy. Możnaby się oczywiście czepić tej ładnej i kulturalnej wsi, tego sadu jak z bajki i tej chaty pod lipami. Można się zżymać na to, że akcja rozwija się tak wolno i "nic się nie dzieje" (to jedna z tych książek "o kobietach, które rozmyślają w głowie"*) ale wydaje mi się, że dostałam z tej lektury znacznie więcej niż się po niej spodziewałam. Dostałam historię o trwaniu i sile, akceptacji nieuniknionego i walce o swoje własne życie. Bez łatwych bajkowych rozwiązań i efektownych tajemnic rodzinnych, bez tanich emocji. Życie toczy się, sad wyrósł na miejscu czegoś innego, a na jego miejscu wyrośnie coś nowego...