"Rankiem 28 lipca 1402 roku niemłody władca patrzył ze wzniesienia nad doliną na swą armię. Szeregi konnych łuczników ciągnęły się aż po horyzont. Czekali na sygnał do ataku: 200 000 wojowników z najdalszych rubieży państwa, od Armenii po Afganistan, od Samarkandy po Syberię: pewnych swej siły, zdyscyplinowanych, zahartowanych w ogniu bitew. Przez 30 lat jak burza przetaczali się przez pustynie, stepy i góry Azji, siejąc śmierć i zniszczenie. Pod ich naporem upadały wielkie miasta Wschodu. Bagdad, Damaszek, Kabul, Delhi zmieniły się w dymiące zgliszcza. Wszystkie ludy padały na kolana przed niepokonanymi hordami, które zabijały, gwałciły, grabiły i paliły, znacząc swój szlak triumfami i straszliwymi trofeami. Na każdym polu bitwy pozostawiały krwawe piramidy głów obciętych wrogom: okrutne ostrzeżenie dla tych, którzy śmieli im się przeciwstawić”. Teraz, pod Ankarą, gotowali się do największego zwycięstwa. Wiódł ich Pan Szczęśliwych Koniunkcji, Cesarz Swych Czasów, Niepokonany Pan Siedmiu Krain, Bicz Boży, Timur zwany Chromym – Tamerlan. Kim był ten tatarski wojownik, który zdobył Azję i oto stanął u wrót Europy? W jaki sposób wódz niewielkiego tumenu podbił olbrzymie obszary: w wojnach z Persją zdobył Chorezm, Irak, Zakaukazie, zniszczył potęgę Złotej Ordy, opanował część Indii z Delhi, rzucił wyzwanie imperium osmańskiemu i wziął do niewoli samego Bajazyta I, jednego z najpotężniejszych władców świata? Jego krwawe czyny przeszły do legendy: odciętymi głowami kazał nabijać działa, swym przeciwnikom posyłał osobiście przygotowane trucizny. Jego imię było postrachem Azji, Afryki i Europy. Jego sława „miecza islamu” spędzała sen z powiek chrześcijańskim królom. A równocześnie jego stolica Samarkanda olśniewała baśniowym przepychem: władca ściągał do miasta artystów z podbitych ziem, osobiście doglądał wznoszenia wszystkich budowli, a te, które uznał za nieudane, kazał równać z ziemią".